Badania przeprowadzone na zlecenie firmy Sanofi wyraźnie pokazują jak duże znaczenie w życiu pacjentów z cukrzycą typu 2 ma wsparcie psychiczne oraz zaufanie do samego siebie.
Z badań wynika, że znaczna część diabetyków czuje przytłoczenie, zawstydzenie, a nawet lęk z powodu swojej cukrzycy. Nie wiedzą też jak prawidłowo wyważyć poziom glukozy we krwi.
Ma to negatywny wpływ na skuteczność działań wymaganych do prawidłowej i skutecznej, codziennej samokontroli cukrzycy typu 2.
Dyskomfort psychiczny powoduje poważne błędy popełniane w kontrolowaniu cukrzycy
Badania dotyczyły wpływu stanu emocjonalnego u diabetyków z cukrzycą typu 2 na podawanie insuliny, na stężenia glukozy we krwi, a co za tym idzie – skuteczności leczenia.
Liczby mówią same za siebie. Aż 52% przebadanych cukrzyków przyznaje, że codzienne monitorowanie i trzymanie w ryzach poziomu cukru we krwi stanowi dla nich problem. 1/4 spośród nich cierpi z powodu lęku przed groźnymi hipoglikemiami. Lek ten, a nie poziom glikemii, stanowi podstawę dokonywania decyzji mających na celu zapobieganie niedocukrzeniom.
Ci pacjenci odczuwają o wiele mniejszy lęk przed hiperglikemiami, niż w przypadku niedocukrzeń, nie myśląc o tym jak bardzo destrukcyjny wpływ na organizm mają długoterminowo utrzymujące się wysokie cukry. Takie działania, które pozwalają na utrzymanie wysokich cukrów celem uniknięcia hipoglikemii prowadzą między innymi do powstawania licznych, nieodwracalnych powikłań.
Hipo czy hiper?
Hipoglikemia jest odczuwalna przez cukrzyka intensywnie i bardzo nieprzyjemnie. Jeżeli nie jest szybko zdiagnozowana i nie zostają podjęte natychmiastowe działania w celu podwyższenia stężenia glukozy we krwi, może w krótkim czasie powodować duże szkody dla organizmu, a nawet doprowadzić do śpiączki i utraty pamięci.
Jednak hiperglikemia (wysoki poziom glukozy we krwi) w dłuższej perspektywie jest także niebezpieczna, gdyż może spowodować poważne komplikacje zdrowotne, takie jak uszkodzenia nerwów, niewydolność nerek czy choroby oczu.
Tak więc unikanie niedocukrzeń poprzez przedłużone wysokie cukry to ślepa uliczka. Jedyni widza i zaufanie do samych siebie może pomóc diabetykom uniknąć tej pułapki. Tu duża rolę powinni odgrywać lekarze oraz pielęgniarki diabetologiczni.
Ponad połowa diabetyków z cukrzycą typu 2 wstydzi się swojej choroby
Kolejnym punktem badań było wykazanie tego, jak nieświadomość innych osób oraz negatywne stereotypy związane z cukrzycą typu 2 wpływają na prawidłową samokontrolę pacjentów.
15% chorych ma cukrzycę typu 2 uważa, że osoby postronne uznają ich samych za winnych zachorowaniu na tę chorobę. Mają oni wrażenie, że inni ludzie uznają, że powodem ich cukrzycy jest nadmierny apetyt i spożywanie zbyt dużej ilości posiłków, co powoduje, że cukrzyk nie trzyma się ustalonej i koniecznej w samokontroli diety np. podczas spotkań towarzyskich.
Ponad połowa, bo aż 58% odczuwa znaczny dyskomfort na myśl o podawaniu sobie insuliny w miejscach publicznych i często tego unikają. W niektórych przypadkach prowadzi to do przesuwania pory zastrzyku lub nawet pominięcia dawki, w oczekiwani na pozostanie w odosobnieniu. A to z kolei prowadzi do wysokiej glikemii i powikłań.
25% diabetyków uważa, że muszą ukrywać swój stan zdrowia z obawy przed krytyką, dlatego wiedzą o nim tylko najbliżsi przyjaciele, rodzina oraz lekarze specjaliści zajmujący się ich cukrzycą.
Wnioski na przyszłość
Powyższe statystyki pokazują, że brak wsparcia emocjonalnego dla osób z cukrzycą może potęgować poczucie bezradności i braku wiary w zdolność do lepszej, codziennej samokontroli, będącej podstawą zdrowego i długiego życia bez powikłań. Należy o tym pamiętać i nie bagatelizować problemów natury psychicznej i psychologicznej związanych z naszą cukrzycą.
Ponadto wsparcie osób z najbliższego otocznia ma ogromnie znacznie. Musimy tez jako społeczeństwo nauczyć się tolerancji i otwartości na innych, gdyż stygmatyzowanie osób chorych prowadzi tylko do pogorszenia ich stanu.
