iLet jest niewielki i można go z łatwością zmieścić w kieszeni, składa się z sensora, oraz dwóch pomp
O iLet pisaliśmy już dwukrotnie, pilnie śledząc rozwój tej bionicznej trzustki, zwanej tez zamkniętym obiegiem.
Nowe badania naukowe, przeprowadzone z użyciem tzw. bionicznej trzustki i qasi-glukagonu okazały się efektywne w zapobieganiu hipoglikemii i cukrzycy typu 1. Na czym polegał eksperyment i jakie znaczenie może on mieć dla pacjentów z tym typem cukrzycy?
Bioniczna trzustka
Bioniczna, czyli będąca połączeniem żywego organizmu i układów elektronicznych – taka właśnie jest nowej generacji trzustka, której pomysłodawcą jest Edward Damiano, szef Beta Bionics. Stworzone przez niego urządzenie – nazywane krótko „iLet” – ma szansę zostać zatwierdzone przez FDA w 2018 roku. Dr Damiano opowiadał już swoim wynalazku na wykładach TEDx.
Bioniczna trzustka określana jest przez swojego pomysłodawcę jako „pomost do wynalezienia lekarstwa” dla cukrzyków typu 1.
Urządzenie to ma pomóc w kontroli poziomu insuliny oraz zapobieganiu hipoglikemii poprzez intuicyjną podaż glukagonu (hormonu podwyższającego poziom cukru we krwi) w odpowiedzi na zbyt niskie stężenie glukozy.
iLet składa się z trzech części – sensowa mierżącego poziom cukru we krwi, oraz dwóch niewielkich pomp i jest rozmiarów telefonu iPhone, aczkolwiek jest dwa razy grubszy.
Serie skomplikowanych algorytmów obliczają, czy w organizmie istnieje zapotrzebowanie na insulinę, czy też na glukagon, w ten sposób regulując poziom glikemii bez udziału chorego. Obliczenia są przeprowadzane co pięć minut, nie pozostawiając miejsca na błąd. Urządzenie praktycznie całkowicie wyklucza interwencję z zewnątrz – wszystkie obliczenia i dawki oblicza i podaje samodzielnie.
Dasi-glukagon
Glukagon jest niestałym hormonem, łatwo ulegającym rozpadowi, więc stworzenie wersji, która jest stabilna, zawsze było ważnym elementem stworzenia ‘sztucznej trzustki’ z prawdziwego zdarzenia.
Przeprowadzone niedawno badanie naukowe z użyciem dasi-glukagonu (hormonu wyprodukowanego w Nowej Zelandii przez duńską firmę farmaceutyczną), który jest ludzkim analogiem glukagonu, miały za zadanie sprawdzić, jak ten środek sprawdza się wraz z insuliną w kwestii kontroli glikemii.
W drugiej fazie wspomnianych badań wzięło udział dziesięciu uczestników, którzy przez 8 godzin przebywali w klinice pod okiem badaczy. Przeprowadzający badanie poprosili jednocześnie badanych, by Ci zwiększyli swoją bazową podaż insuliny dwukrotnie – prawdopodobieństwo wystąpienia hipoglikemii znacznie wtedy wzrosło.
Oczywiście, wszyscy badani byli monitorowani i doglądani w czasie trwania badania by zapewnić im bezpieczeństwo i nie dopuścić do wystąpienia hipoglikemii zagrażającej życiu.
W porze objadowej badani otrzymali standardowy bolus insuliny, po czym mieli wykonać 30-minutowe ćwiczenia fizyczne. Miało to na celu stymulację wydzielania glukagonu.
Jak się okazało, automatycznie zaprogramowane algorytmy działania uruchamiały wtedy glukagon mający na celu podwyższenie poziomu glukozy gdy ten spadł zbyt nisko, zapobiegając przez wystąpieniem hipoglikemii u badanych.
Wnioski z badania brzmią obiecująco – dasi-glukagon może okazać się skuteczny w prewencji hipoglikemii. Dr Steven J. Russel – szef zespołu badaczy pracujących nad wynalazkiem- mówi, iż badanie to może stać się ważnym krokiem w stronę nowej ery leczenia cukrzycy typu 1. Może się okazać, iż wreszcie został wynaleziony lek, który ma potencjał do automatycznej prewencji hipoglikemii.
Co ważne, dasi-glukagon okazał się dobrze tolerowany przez pacjentów. Nie wystąpił żaden przypadek hipoglikemii ostrej hipoglikemii.
Dasi-glukagon i bioniczna trzustka
Dr Edward Damiano zaczął pracę nad iLet po tym, jak jego syn David zachorował na cukrzycę typu 1
Przeprowadzone badanie dało podstawy do dalszych prób klinicznych mających na celu wykorzystanie dasi-glukagonu razem z bioniczną trzustką.
Edward Damiano, pomysłodawca iLet twierdzi, w oparciu o wiele poprzednio przeprowadzonych badań naukowych i zapoznaniu się z licznymi wnioskami z publikacji, możliwym było wyizolowanie glukagonu i insuliny oraz zoptymalizowanie algorytmów ich wydzielania. Algorytmy te zostały teraz zintegrowane z bioniczną trzustką. Tym samym coraz bardziej prawdopodobne staje się opracowanie stabilnego analogu glukagonu, który może być stosowany przez długi czas w pracy bionicznej trzustki.
Podsumowując – badacze są coraz bliżej znacznego ułatwienia życia pacjentom z cukrzycą typu 1. Miejmy nadzieje, że dalsze eksperymenty będą przynosiły równie obiecujące wyniki, a komfort życia osób chorujących na ten typ cukrzycy znacznie wzrośnie.
