Wyniki badań naukowych, opublikowane w grudniu 2014 w magazynie Diabetes Care Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego, ujawniają, że wielu cukrzyków typu 1 utrzymuje zdolności do produkcji insuliny, nawet 40 lat po rozpoznaniu choroby. Ma to duże znaczenie diagnostyczne i terapeutyczne. Oznacza to też, że badania na nowymi lekami kierowanymi do osób świeżo po diagnozie, mogą też w przyszłości pomóc diabetykom z długim stażem.
Badanie na obecność peptydu C
Dotychczas naukowcy i lekarze uważali, że w przypadku cukrzycy typu 1, po kilku latach zdolność produkcji hormonu insuliny zanika całkowicie, a jedynie pojedyncze przypadki chorych są w stanie produkować hormon.
Powszechnie stosowanym badaniem określającym, czy trzustka nadal produkuje insulinę, jest badanie na obecność peptydu C. Peptyd C jest jedynie obecny w organizmie, jeśli organizm sam produkuje własną insulinę, nie jest zaś obecny w przypadku przyjmowania insulin syntetycznych. Jeśli więc testy na obecność peptydu C wykazują jego obecność, często wyklucza się cukrzycę typu 1.
Peptyd C obecny długo po diagnozie
W ramach badania, naukowcy przebadali próbki krwi 919 pacjentów w wieku od lat 3 do 88 chorych na cukrzycę typu 1, od 3 do 80 lat po diagnozie.
Okazuje się że 78% pacjentów ze stażem choroby od 3 do 5 lat, u których diagnoza cukrzycy typu 1 nastąpiła po 18 roku życia, oraz u 46% pacjentów zdiagnozowanych przed 18 rokiem życia ze stażem choroby od 3 do 5 lat, występuje peptyd C. Oznacza to, że w organizmie nadal odbywa się produkcja i wydzielanie własnej insuliny. Są minimalne ilości insuliny.
Co więcej, nawet po 40 latach od diagnozy, aż 16% pacjentów, u których diagnoza wystąpiła w życia dorosłym życiu oraz 6% pacjentów u których diagnoza wystąpiła w dzieciństwie, również wykryto obecność peptydu C.
Konsekwencje
Te wyniki mają kilka ważnych implikacji Po pierwsze, może to oznaczać, że wiele przypadków diagnozy cukrzycy typu 2 u dorosłych, u których wykryto peptyd C i w konsekwencji wyeliminowano możliwość cukrzycy typu 1, w rzeczywistości choruje jednak na cukrzycę typu 1. To z kolei może oznaczać konieczność zmiany metod terapii i opieki diabetologicznej dla takich pacjentów. Opieka diabetologiczna pacjentów z cukrzycą typu 2 w Polsce różni się od opieki na pacjentami z cukrzycą typu 1.
Co więcej, daje to nadzieję że obecnie prowadzone badania kliniczne nad nowymi terapiami lekowymi, skupiające się na zatrzymaniu układu odpornościowego oraz odnowie działających komórek beta trzustki, mogą być w przyszłości również skuteczne u osób wiele lat pod diagnozie. Dotychczas sądzono, że będą one przydatne jedynie u osób z grupy ryzyka cukrzycy typu 1, lub świeżo po diagnozie, ale nie u osób z długim stażem choroby.
